சொருகிய கண்களோடு
கருகிப்போன தன் சிறகுகளை
குப்பையில் தேடிக்கிடந்தாள்
என் குட்டிதேவதை!
பட்டினியிலொட்டிய ஓநாய்
வயிற்றுடனிருந்த அவளின்
வெளுத்த முகத்தின்
கண்ணீர்க் கோடுகளை
ஈக்கள் மொய்த்திருந்தன!
இதையெல்லாம் பார்த்தும்
பாராமல் செல்லும் நீ!
பூந்தளிர்மொட்டை மேயும்
புழுவாகப் போகக்கடவது!
பனி முட்டைகளாய்
முற்றத்தில் வீழ்ந்தபோது
வினைப் பின்னமில்லா
விடலைப் பருவத்திலே
முத்துக்களாய் சேகரித்தேன்!
சன்னலில் சாறலாய்
முத்தங்கள் பதித்தபோது
உடைந்த துளிகள்
உலர் உள்ளத்தை
நனைத்தது உணர்ச்சியால்!
தோட்டத்தில் தூறலாய்
பூவிதழில் பொதிந்தபோது
தழுவாத தருணங்கள்
எண்ணிய தவிப்புகளெத்தனை!
சாப்ளின் சொன்னதுபோல்
உன்னோடு உறவாடும்போது
உப்புநீர் உமிழும்
என்றும் என் கண்ணோடு!
கடந்தகால சப்தங்களுக்கு
அர்த்தங்கள் கற்பித்து
துணையிழந்த தனிமையில்
வெறுமை காணாதே!
நீ செல்லும் பாதையில்
மலர்கள் எத்தனையோ!
பூப்பவை ஒருநாள்
உதிரும் இது நியதி!
முடிந்த கதைக்கு முன்னுரை
எழுதவில்லை நான்
முடியாத உன் துன்பங்களுக்கு
முற்றுப்புள்ளியாய் நான்!
தொலைட்டும் இறுக்கம்
கலையட்டும் மௌனம்!
செடியின் மடியில்
மலர்ந்த உங்கள்
மௌனங்களே மொழி
வார்த்தைக்கு வஞ்சனை!
அழகின் அமைதி
கைம்பெண் புன்னகை!
மலர்ச்சியின் ஒலி
கனவின் ஊமைத்தனம்!
மாலையில் தூக்கிலிட்டு
மரணத்தில் மடிந்து
இதழை இழந்து
இறப்பிலும் நிசப்தம்!
வெற்றிடத்தில் விஞ்சியது
மௌனம் மட்டுமல்ல
சிலநிமிட மணமும்தான்
முடிவில் நீயும் ஒரு
அழகியல் வெறுமை!!
('நச்' கவிதைப் போட்டிக்கு இதனை சமர்ப்பித்து, போட்டியில் பங்கெடுத்த பெருமையாவது கொள்கிறேன்!!)
